Lewi Icchak z Berdyczowa (ok. 1740 – 1810) – cadyk, przywódca chasydyzmu, uważany za jednego z założycieli tego ruchu w Polsce centralnej. Urodził się w galicyjskim Hoszakowie w rodzinie z tradycjami rabinackimi. Był uczniem Bow-Bera z Międzyrzecza. Po ślubie, osiadł w Lubartowie, gdzie zgłębiał studia religijne. W 1766 pojechał do Bow-Bera z Międzyrzecza i stał się jednym z jego najwierniejszych uczniów. W 1770 lub 1772 osiadł w Żelechowie, czyniąc z tego miasta jeden z ważniejszych ośrodków chasydyzmu. Był tam również pierwszym chasydem pełniących funkcję rabina w regionie. Z powodu konfliktu z misnagdami, przeciwnikami chasydów, zmuszony został do opuszczenia miasta. Był rabinem w Lubartowie, Ryczywole i w Pińsku. Od 1785 sprawował urząd rabinacki w Berdyczowie, gdzie spędził ostatnie lata swojego życia i osiągnął najwyższą sławę jako chasydzki cadyk. Uczynił Berdyczów nie tylko jednym z ważniejszych ośrodków chasydyzmu w Polsce, ale także przyczynił się do rozwoju gospodarczego miasta. Angażował się także w politykę, wspierał m.in. carską władzę w Polsce. Lewi Icchak uchodzi za jednego z założycieli chasydyzmu w Polsce środkowej i propagatora tego ruchu na Litwie i na Ukrainie. W swoich naukach podkreślał radość chasydyzmu, konieczność oddania się Bogu oraz zatracania w modlitwie aż do osiągnięcia stanu „duchowej abstrakcji”. Gorąco popierał cadyków, widząc w nich osoby wywierające wpływ na wyroki boskie. Znany był ze swoich wyśpiewywanych w jidysz modlitw oraz przypowiastek i opowieści, w których zawierał swoją naukę. Lewi Izaak był autorem m.in. „Kweduszat Lewi” („Świętość Lewiego”) (1798 i 1811), jednego z najbardziej znanych dzieł chasydyzmu.  

Pokaż cały komentarz...