Standaryzacja

Język romski nie ma formy ponaddialektalnej, przez wieki nie był też  zapisywany. Ci Cyganie, którzy nauczyli się pisać, zapisywali treści w swoim języku przy pomocy znanych im form i zasad, w alfabetach używanych w państwach, które zamieszkiwali. Również badacze języka romani zapisywali go używając do tego znanych im form transkrypsji.
W 1990 r. obradujący w Jadwisinie pod Warszawą delegaci na IV Kongres International Romani Union przyjęli zaproponowany przez Marcela Courthiade alfabet oraz zasady pisowni języka romani, która od tej pory nazywana jest „pisownią warszawską”. Uznano, że jest to uniwersalny model zapisu, który będą mogli zrozumieć i stosunkowo łatwo przyswoić Cyganie na całym świecie, mimo tego, że posługują się różnymi dialektami.
Zaproponowany alfabet ma 31 grafemów odpowiadającym głoskom:

A  B  C  Ć  Ćh  D  E  F  G  H  X  I  J  K  Kh  L  M  N  O  P  R  Rh  S  Ś  T  Th  U  V  Z  Ө  З

W 1992 r. wprowadzono dodatkowo oznakowanie dłuższych samogłosek  ǎ  ě  ǐ  ǒ  ǔ  oraz samogłosek akcentowanych à  è  ì  ò  ù
Pisownia warszawska, stosowana coraz szerzej w różnych państwach, szczególnie w Rumunii (gdzie jest nauczana w szkołach), nie przyjęła się w Polsce, ponieważ w naszym państwie nie tylko nie naucza się języka romskiego w szkołach, ale nawet pomysły, by takie nauczanie – nawet w ograniczonej formie – wprowadzić, spotykają się z niechęcią Cyganów, w tym zarówno tradycyjnych przywódców, jak i liderów działających oficjalnie romskich organizacji.
W związku z tym w 2008 r. zainicjowana przez MSWiA i MEN grupa ekspertów (Romów-Cyganów i Polaków) podjęła próbę wypracowania propozycji zapisu języka romani w Polsce. Bezpośrednim tego powodem było wydanie w 2007 r. pierwszego w Polsce elementarza w języku romskim (w dialekcie polska roma) autorstwa Karola Parno Gierlińskiego i przygotowywana wtedy edycja tegoż elementarza w dialekcie bergitka roma. Podczas kilku spotkań w Sulejówku pod Warszawą opracowano propozycję zapisu, dla której punktem wyjścia była autorska propozycja Adama Bartosza. Od miejsca obrad nazwano tę pisownię „sulejowską”. Uwzględnia ona istniejące już tendencje w stosowanych do tej pory intuicyjnie zapisach języka romani w Polsce i opiera się na alfabecie polskim.

Alfabet „sulejowski”:

A  B  C  Ć  Ćh  D  Dź  E  F  G  H  Ch  I  J  K  Kh  L  Ł  M  N  Ń  O  P  Ph  R  S  Ś  T  Th  U  W  Y  Z  Ź


W wyrazach pochodzenia polskiego zaproponowano stosowanie pozostałych znaków, charakterystycznych dla języka polskiego, a więc: Ą Cz Ę  Ó  Rz Sz  Ż
Mimo, że minęło pięć lat od opublikowania „pisowni sulejowskiej”, środowisko romskie nie podjęło na ten temat żadnej dyskusji.