Pismo

W tatarskim piśmie sakralnym obecny był przede wszystkim alfabet arabski. Występował on również i poza nim, na przykład na nagrobkach, a nawet w korespondencji prywatnej (podpisy pod dokumentami) (Drozd – Dziekan – Majda 2000: 21Drozd – Dziekan – Majda 2000 / komentarz/comment/r /
Drozd, Andrzej & Marek M. Dziekan & Tadeusz Majda 2000. Piśmiennictwo i Muhiry Tatarów polsko-litewskich. Warszawa: Res Publica Multiethnica.
). Używano cyfr indo-arabskich, a od XIX w. arabskich. Od XVI w. w rękopisach tatarskich wraz pismem arabskim zaczęło współistnieć łacińskie, a od XIX w. także cyrylica. Alfabet arabski musiał z czasem zostać przystosowany do zapisywania języków słowiańskich, którymi Tatarzy posługiwali się na co dzień. Polegało to m. in na wprowadzeniu dodatkowych liter czy zmiany wartości fonetycznej niektórych z nich. Doprowadzało to czasami do równoległego funkcjonowania kilku liter, które oznaczały jeden dźwięk (Drozd – Dziekan – Majda 2000: 22Drozd – Dziekan – Majda 2000 / komentarz/comment/r /
Drozd, Andrzej & Marek M. Dziekan & Tadeusz Majda 2000. Piśmiennictwo i Muhiry Tatarów polsko-litewskich. Warszawa: Res Publica Multiethnica.
).
Style pisma różniły się w zależności od typu tekstu: do zapisywania tekstów po arabsku i turecku używano klasycznego pisma nasi, podczas gdy języki słowiańskie zapisywano linearną odmianą tego stylu (patrz ilustracja: Opowiadanie o dialogu Mojżesza z Allachem).